Niski poziom magnezu przez długi czas może nie dawać objawów, ale z czasem prowadzi do poważnych zaburzeń, w tym arytmii, skurczów mięśni i problemów sercowo-naczyniowych. Wyjaśniamy, jakie są objawy niedoboru magnezu, kto jest najbardziej narażony, jak zbadać poziom magnezu i kiedy warto rozważyć suplementację.
Wczesne objawy niedoboru magnezu i niski poziom magnezu w organizmie
Niedobór magnezu rozwija się zwykle powoli, ponieważ organizm potrafi zatrzymać ten pierwiastek, gdy jego podaż z pożywienia spada. Specjaliści wskazują jednak, że długotrwałe nieodpowiednie spożycie lub zaburzenia wchłaniania mogą prowadzić do hipomagnezemii. W początkowej fazie objawy mogą być mało charakterystyczne i obejmować utratę apetytu, przewlekłe zmęczenie, nudności, wymioty oraz ogólne osłabienie. Z czasem, gdy niski poziom magnezu utrzymuje się, symptomy narastają i mogą wpływać na układ nerwowy, mięśniowy oraz układ sercowo-naczyniowy. U części pacjentów obserwuje się także zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokalcemia lub hipokaliemia, które dodatkowo obciążają organizm i mogą wywoływać kolejne komplikacje zdrowotne.
Zaawansowane objawy i długofalowe skutki – objawy niedoboru magnezu a zdrowie serca
Jeżeli niedobór magnezu jest ignorowany, stopniowo pojawiają się poważniejsze zaburzenia, w tym arytmie, skurcze mięśniowe, drętwienia, mrowienia, a w skrajnych sytuacjach drgawki. W literaturze naukowej opisywane są także konsekwencje przewlekłego niedoboru, takie jak miażdżyca, choroba wieńcowa, zawał serca, nadciśnienie tętnicze czy udar. Eksperci zwracają uwagę, że magnez pełni w organizmie ponad trzysta ról enzymatycznych, regulując m.in. pracę mięśni, przewodnictwo nerwowe, kontrolę glukozy i ciśnienia krwi. To sprawia, że brak równowagi tego pierwiastka może rzutować na funkcjonowanie wielu narządów jednocześnie. W praktyce klinicznej niedobory obserwuje się częściej u osób starszych, z chorobami układu pokarmowego, u pacjentów po zabiegach bariatrycznych, a także u chorych z cukrzycą typu 2, u których dochodzi do zwiększonej utraty magnezu z moczem.
Przyczyny niskiego magnezu i kto jest narażony na niedobór magnezu
Do najczęstszych przyczyn hipomagnezemii należy niewystarczająca podaż tego pierwiastka w diecie, zaburzenia wchłaniania oraz sytuacje, w których organizm nadmiernie usuwa magnez. Zwiększone ryzyko dotyczy osób z chorobami przewodu pokarmowego, takimi jak celiakia czy choroba Crohna, ponieważ problemy z trawieniem tłuszczów mogą nasilać straty magnezu. Badania wskazują również, że ludzie w podeszłym wieku wchłaniają mniej magnezu, jednocześnie tracąc go szybciej. Ryzyko zwiększa się również w alkoholizmie, przy stosowaniu niektórych leków, w tym diuretyków, inhibitorów pompy protonowej i niektórych antybiotyków. U osób z cukrzycą typu 2 oraz stanem przedcukrzycowym częściej notuje się niższe stężenia magnezu, choć organizacje diabetologiczne nie rekomendują rutynowej suplementacji bez wcześniejszej diagnostyki. Ocenę stanu magnezu umożliwia badanie krwi, które nie jest elementem podstawowych paneli laboratoryjnych i wymaga osobnego zlecenia.
Jak zbadać poziom magnezu, ile magnezu potrzebuje organizm i jak leczyć niedobór magnezu
Lekarze podkreślają, że diagnostyka niedoboru magnezu powinna być prowadzona u osób z objawami lub zwiększonym ryzykiem niedoboru. Najczęściej wykonuje się pomiar stężenia magnezu w surowicy, choć nie odzwierciedla on pełnych zasobów organizmu, stanowiąc jednocześnie najłatwiej dostępne i najmniej inwazyjne badanie. Zapotrzebowanie na magnez zależy od wieku, płci i stanu fizjologicznego. U dorosłych rekomendowane spożycie RDA wynosi od 310 do 420 mg na dobę, przy czym wartości zmieniają się w zależności od płci i wieku, a w ciąży oraz w okresie karmienia piersią zapotrzebowanie jest wyższe. Znaczącymi źródłami magnezu w diecie są nasiona (w tym chia i dynia), orzechy, warzywa, owoce, rośliny strączkowe, ryby, mięso oraz produkty zbożowe. W sytuacji potwierdzonego niedoboru lekarz może zalecić suplementację, dobierając odpowiednią formę i dawkę. Przed rozpoczęciem suplementacji pacjent powinien ustalić z lekarzem, czy preparat wpłynie na wyrównanie niedoboru, jakie jest właściwe dawkowanie, jakie ryzyka mogą się z tym wiązać oraz czy nie dojdzie do interakcji z innymi stosowanymi lekami. Specjaliści podkreślają, że suplementy dostępne bez recepty różnią się formą chemiczną, dawką i biodostępnością, dlatego decyzja o leczeniu powinna być indywidualna i oparta na wynikach badań.
