Tango argentyńskie - historia, styl i kroki podstawowe tańca [WIDEO]

Tango argentyńskie jest tańcem bardzo sensualnym, pełnym pasji, a jednocześnie elegancji. Kroki tanga nie są trudne - wystarczy nauczyć się kilku podstawowych, a następnie przeplatać je i lekko modyfikować, aby zrobić wrażenie na publiczności. Dowiedz się, czym charakteryzuje się tango argentyńskie i naucz się podstawowych kroków.

Spis treści

1. Tango argentyńskie - historia tańca
2. Tango - z Argentyny do Paryża
3. Tango argentyńskie - charakterystyka tańca
4. Tango argentyńskie - kroki podstawowe
5. Zobacz kroki podstawowe tanga argentyńskiego [WIDEO]
6. Tango argentyńskie - rodzaje

Tango jest rodzajem tańca towarzyskiego pochodzącego z Buenos Aires (Argentyna) i Montevideo (Urugwaj). Taniec tango opiera się na formie muzycznej o tej samej nazwie. Tempo muzyki jest powolne, metrum parzyste 2/4. Charakterystycznym instrumentem muzyki tanga jest bandoneon.

Obecnie można wyróżnić kilka rodzajów tanga: tango argentyńskie, tango amerykańskie, tango fińskie oraz tango międzynarodowe. Tango argentyńskie, w przeciwieństwie do innych odmian, opiera się na improwizacji i ciągłym rozwoju. Klasyczne tango argentyńskie charakteryzuje się zmysłowością i bliskością partnerów. Jest niezwykle emocjonalną odmianą tańca, w którym dominuje smutek, dramatyzm, romantyzm i melancholia.

Tango argentyńskie - historia tańca

Prymitywne formy tanga zaczęły powstawać już pod koniec XVIII wieku. Tango wywodzi się z hiszpańskich tradycji habanery i flamenco, które zostały zmieszane z „candombe” i przeszczepione na grunt Ameryki Południowej przez afrykańskich niewolników.

„Candombe” to styl muzyki oparty na bębnieniu charakterystycznym dla plemion bantu. Ten styl muzyki powstał w Montevideo, gdzie afrykańscy niewolnicy śpiewali i tańczyli „candombe” na ulicznych paradach. Powtarzali w refrenie słowa „cum-tan-go”, z których wywodzi się nazwa „tango”. „Candombe” natomiast z czasem przekształciło się w „milongę”.

Tango (taniec i muzyka) stanowi część światowego niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości i w 2009 roku zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Styl tańca powstały około 1900 roku w Buenos Aires i Montevideo nazwano tangiem argentyńskim. Początkowo taniec ten wykonywano w różnego rodzaju lokalach i domach publicznych. Był to jedyny rodzaj tańca, oprócz walca i polki, w którym partnerzy obejmowali się. Cechą wyróżniającą tango argentyńskie była improwizacja. Do tej samej muzyki można było tańczyć różne figury i kroki.

Tango - z Argentyny do Paryża

W 1911 roku argentyński nowelista i poeta, Ricardo Guiraldes, napisał wiersz i odtańczył tango na oczach publiczności w lokalu w Paryżu. Dzięki niemu tango zyskało ogromną popularność wśród wyższych klas społecznych w Paryżu, a następnie w całej Europie. W 1913 roku tango argentyńskie stało się najbardziej popularnym rodzajem tańca na świecie. Ze względu na erotyczny charakter tańca, tango dało wolność kobietom i pozwalało na swobodę ruchów. Jednak nie wszyscy popierali tego rodzaju rozrywkę. Nieprzyzwoity taniec spotkał się z krytyką papieża Piusa X.

Tango argentyńskie szczególną popularność zyskało w międzywojennej Polsce. Obecne było w filmach, kabaretach, a nawet w reklamach. Śpiewał je Mieczysław Fogg, a wykonywały takie gwiazdy jak Lucyna Messal czy Hanka Ordonówna.

Tango zyskało popularność nie tylko jako taniec, lecz także jako utwór muzyczny. Rozwój kina dźwiękowego zapoczątkowało wykorzystywanie motywów muzycznych tanga w różnego rodzaju filmach. Chwilowo taniec przyćmił również rozwój tanga śpiewanego, który nastąpił w latach 20. w Argentynie.

Po 1955 roku, ze względu wprowadzenie stanu wyjątkowego w Argentynie, tango było znacznie ograniczone. Kontrolowano kluby, w których tańczono tango, wprowadzono godzinę policyjną. Popularność tego tańca spadła ze względu na niesprzyjające warunki panujące w kraju. Dopiero po 1986 roku tango ponownie rozkwitło. Stało się symbolem Argentyny i zyskało ponowną sławę na całym świecie, która trwa do dziś.

Tango argentyńskie - charakterystyka tańca

Tango argentyńskie, w przeciwieństwie do innych odmian tanga, nie ulega standaryzacji. Charakteryzuje się przede wszystkim improwizacją i bliskością partnerów. Improwizacja dotyczy zarówno figur, ozdobników, sposobów trzymania, jak i szybkości ich wykonywania.

Tango jest tańcem niezwykle emocjonalnym, w którym dominują gwałtowne ruchy. Ukazują one emocje i odczucia partnerów. Bliskość i nagłe zwroty mają być odzwierciedleniem kłótni małżeńskiej.

Tango argentyńskie ma swoją własną etykietę, zwaną cabeceo. Jest to sposób proszenia do tańca za pomocą kontaktu wzrokowego i ruchu głowy. Do tańca zaprasza mężczyzna, patrząc w oczy wybranej kobiecie. Jeśli kobieta utrzymuje kontakt wzrokowy, oznacza to, że zgadza się na taniec. Mężczyzna, nadal patrząc w oczy, zobowiązany jest podejść do niej i wyprowadzić na parkiet. Jeśli jednak kobieta odwróci głowę, jest to znak, że nie chce tańczyć i odmawia zaproszenie. Mężczyzna po wyprowadzeniu partnerki na parkiet może wybrać sposób trzymania (bliski bądź daleki), który kobieta musi zaakceptować.

Tango argentyńskie - kroki podstawowe

Tancerka powinna znajdować się po prawej stronie tancerza. Mężczyzna powinien obejmować ją prawym ramieniem, a lewą rękę stawiać pod kątem ostrym. Kobieta prawą rękę powinna mieć ustawioną pionowo, a lewą poziomo. Nogi w tangu stawiane są prosto, „od obcasa”, a nie od palców. Kroki określa się terminem staccato, co oznacza, że nie są one posuwiste. Metrum tanga to 2/4, a tempo 31-33 taktów na minutę.

Najpopularniejsze figury tanga to: salida, cruzada, resolucion, calesita, boleo, gancho, kanapka, kwadrat, ocho, parada, volcada, traspié.

Zobacz kroki podstawowe tanga argentyńskiego [WIDEO]

Tango argentyńskie - rodzaje

Tango argentyńskie posiada odmiany takie jak:

• tango vals – rodzaj tanga tańczony do muzyki w rytmie walca.
• tango milonga – w 1932 roku Sebastian Piana stworzył nową strukturę melodyczną i harmoniczną do popularnych wtedy milong wiejskich. Nowy styl stał się bardziej dynamiczny od melancholijnego tanga. Dla milongi charakterystycznymi cechami są dynamizm oraz szybkie kroki, które akcentują mocny rytm muzyki.
• tango nuevo – ten styl nazywany jest również neotango. Charakteryzuje się dynamicznym prowadzeniem partnerki, które zmienia się pomiędzy bliskim i otwartym trzymaniem. Tańczone jest również do muzyki elektronicznej lub alternatywnej. Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tego rodzaju tańca jest Astor Piazzolla.
• tango salon – charakteryzuje się trzymaniem w kształcie litery V. Styl ten ma różne warianty i tańczony był w bardziej wyrafinowanej części Buenos Aires.
• tango międzynarodowe – styl tańca wyróżniający się charakterystycznym ruchem głowy z jednej strony na drugą.

Weronika Rumińska