Jak zacząć sobie radzić z zaburzeniami odżywiania? [Porada eksperta]

Z moim problemem, czyli z "zaburzeniami odżywiania", borykam się już jakiś czas. Do tej pory nie byłam jeszcze z tym u psychologa. Ważę 42 kg przy wzroście 155 cm. Choć wiem, że ważę mało, nie umiem nic z tym zrobić. Coraz bardziej zmniejszam porcje posiłków, ponieważ wydaje mi się, że jestem gruba. Strasznie się boję przytyć. Będąc młodszą osobą byłam przy tuszy i wtedy właśnie wszystko się zaczęło. Do tej pory mam taką traumę. Nie jem nic, co jest robione na tłuszczu, ograniczam się, nie jem słodyczy. Do tego nie mam na nic sił, jestem wykończona, jak nie poćwiczę choć godzinę dziennie, zaczynam przeżywać, że nie spalam, jest mi strasznie zimno, jestem nerwowa, z nikim nie umiem porozmawiać, wolę być sama. Co mam zrobić w tym kierunku? Mam dobre kontakty z rodzicami, lecz oni nie chcą ze mną o tym rozmawiać i wolą zostawić mnie z tym samą.

Jeśli czujesz, że sama nie dasz rady poradzić sobie z chorobą, zgłoś się do Instytutu Psychoneurologii na Sobieskiego ze skierowaniem od psychiatry (do niego weź skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu). Leczenie jest refundowane i trwa ok. 3 miesięcy. Polega na tym, że dojeżdżasz na terapię albo zostajesz, jeśli wymaga tego twoja sytuacja. Jeśli jednak przekonasz rodziców, aby ci pomogli (i to byłoby najlepsze), bo terapia, a przynajmniej jej część, jest wspólna, to spróbuj komercyjnego leczenia. Polecam psychologa p. Danutę Wieczorek. Terapia uświadomi tobie i rodzicom, z czym związane jest twoje niejedzenie, z jakiego powodu w ten sposób chcesz kontrolować swoje życie. Poza tym twoja postawa to nic innego, jak wołanie do rodziców o pomoc, żeby wreszcie zauważyli ciebie i twoje problemy. Porozmawiaj z lekarzem, może on wpłynie na twoich rodziców. Zresztą powinnaś zrobić badania krwi i sprawdzić, w jakim stanie wyniszczenia jest organizm.