Mam 13 lat i obsesję na punkcie odchudzania [Porada eksperta]

Mam 13 lat w 4 klasie podstawówki zaczęłam się przejmować dietą, ale nie aż tak bardzo jak przez ostatni rok. W listopadzie ważyłam około 48 kg, a po upływie ok. 2 tygodni moja waga wynosiła 42-43 kg przy wzroście ok. 157 cm. Potem ponoć byłam blada i brzydko wyglądałam, ale w tym czasie czułam się bardzo szczęśliwa, bo straciłam na wadze itp. Teraz upłynął prawie rok, a ja ważę 45 kg i mam 160 cm. Bardzo mało urosłam, bo tylko 3 cm przez rok. Zmuszałam się do wymiotów, przez co mam refluks i jadę pojutrze na gastroskopię. Kiedy staję na wadze i widzę, że ważę 40 dag więcej, to od razu płaczę. Dzieje się tak zawsze, a ja nie potrafię tego zatrzymać. Ostatnio brałam czopki na przeczyszczenie. Zawsze kiedy dużo ważyłam, to płakałam jeszcze bardziej, kiedy ważę mniej, to jestem bardzo szczęśliwa - jednak cały czas mam strach przed utyciem. Lubię rozmawiać o odchudzaniu, a zawsze, kiedy poznaję nową osobę, to pierwsze co robię, to automatycznie patrzę na jej budowę ciała - wiem, że to dziwne, ale ja patrzę na brzuch, na moje biodra. Łapię się za nie i zaczynam płakać. Mój obwód w talii to 62 cm a w biodrach (aż) 77. Ważę teraz 45 kg, czyli tyle ile ok. 1.5 roku temu. Nie potrafię zmienić tego, że mój codzienny problem to waga.

Cześć Agata! Kiedy czytam co napisałaś, wyobrażam sobie dziewczynkę, którą porywa lub zaczyna porywać groźna choroba. Wiąże się z nią obsesja, chudość, strach przed przytyciem i stopniowe zniekształcenie własnej sylwetki w lustrze. Będziesz chudła, ale będziesz widziała się grubszą.

Niestety przy tej chorobie wypadają włosy, łamią się zęby, zaczyna rosnąć meszek na całym ciele, narządy pracują wolniej, zaczynają chorować, a w niektórych przypadkach kończy się tragicznie. Im szybciej powiesz o swoich objawach rodzicom i poprosisz, żeby zapisali Cię do psychologa, tym większa szansa, że wyzdrowiejesz. Ta choroba klasyfikuje się do zaburzeń odżywiania.