Przybieranie na wadze kilogramami z dnia na dzień w czasie leczenia anoreksji [Porada eksperta]

Witam, mam anoreksję (dwa lata, z czego ostatnie pół roku jestem na diecie 300-400 kcal, wcześniej po prostu "byle nie przekroczyć tysiąca"). Powinnam z nią walczyć, jednakże to takie typowe: "nie chcę, ale muszę". Trzy dni temu ważyłam 38-39kg/niecałe, a mam 160m cm wzrostu. Nie wiem, jak jest teraz - udało mi się trzeci dzień z rzędu nie wejść na wagę, co jest dla mnie sukcesem. Nie chcę widzieć, że przytyłam. Tydzień temu +1kg (w ciągu 2 dni!) sprawił, że zrobiłam sobie dzień głodówki (co pewnie jeszcze bardziej zachęciło organizm do magazynowania). Schudłam 0,5kg, lecz to pewnie wróciło - skoro znowu jem typowe dla zdrowego człowieka ilości jedzenia. Na zmianę jem, płaczę i staram się chodzić. Właściwie nie starcza mi doby na nic więcej, na nic, co daje mi satysfakcję. Staram się ruszać - ale jakiekolwiek ćwiczenia od zawsze sprawiają, że jestem po nich - przepraszam za słowo, ale tylko ono potrafi odpowiednio silnie określić mój stan - wkur****a, agresywna, a poczucie zmarnowanego czasu tylko nasila depresję. Teraz jeszcze dochodzą do tego kłótnie rodzinne spowodowane tym, że się nie ruszam. I właśnie dlatego, że nie jestem w stanie zmusić się do ćwiczeń, nagle zaczęłam jeść sporo kalorii po długim głodzeniu się, a mój metabolizm podupadł, boję się efektu jojo. Nawet nie tego, iż przybędzie mi kilka kilogramów, po prostu boję się utyć za szybko. 0,5kg na tydzień - może bym zniosła, ale wspomniany wyżej kilogram przez dwa dni?! Tym bardziej, że na początku podobno wszystko idzie w odbudowę, energię, ponoć nawet przy przejściu z dnia na dzień z 200kcal na 2000 można jeszcze chudnąć. Z Rodzicami (mam 19 lat) i psychiatrą jestem umówiona, że utyję tylko tyle, by odzyskać okres (nie mam od 2-3 miesięcy, kilka ostatnich miesiączek trwało pół dnia). Dlatego też doktor wstrzymuje się z wypisaniem mi skierowania do szpitala, gdzie od razu postanowionoby, do jakiej wagi mam utyć. Zapewne 50 kg. Okres straciłam przy 42 - i łudzę się, że wiele ponad to nie będę musiała przybrać. Sama więc "piszę sobie dietę". Stąd moje pytania: Jak mam jeść, by nie utyć zbyt szybko (nie wyobrażam sobie, co bym poczuła, gdyby kości zniknęły nagle)?  Jak poważnie zagrożona jestem efektem jo-jo? I jak go unikąć, skoro już nie jestem w stanie zmusić się do ćwiczeń, wystarczy mi depresja zapewniona przyrostem kilogramów?  Czy już zawsze byle drożdżówka będzie odpokutowana większą wagą?  Czy jest możliwość zastopowania niekończącej się fazy tycia bez szczególnych wyrzeczeń? Jak tak pomyślę, ile kiedyś jadłam i ile się wtedy ruszałam, stwierdzam, że miałam idealny wręcz metabolizm, skoro do spalania zjedzonych kalorii wystarczyła nauka i komputer.  Bardzo proszę o pomoc i przepraszam za zbyt długi list. 

i